Disleksi, bireylerin dil ve okuma-yazma becerilerini etkileyen nörolojik bir öğrenme bozukluğu olarak tanımlanmaktadır. Genellikle kelimeleri tanıma, doğru okuma, heceleme ve yazmada zorluklar şeklinde kendini gösterir. Disleksi, zekâ seviyesi veya motivasyon eksikliği ile ilişkili değildir; aksine, disleksiye sahip bireyler çoğu zaman normal veya üstün zekâya sahiptirler.
Disleksinin nedenleri tam olarak bilinmemekle birlikte, genetik faktörlerin önemli bir rol oynadığı düşünülmektedir. Ailede disleksi öyküsü olan bireylerin bu durumu yaşama olasılığı daha yüksektir. Beynin dil işleme bölgelerindeki farklılıklar da disleksiye katkıda bulunur.
Disleksi, çeşitli belirtilerle kendini gösterebilir. Okuma sırasında kelimeleri ters çevirme veya harfleri karıştırma, yavaş okuma hızı, heceleme hataları ve yazılı ifade güçlükleri yaygın belirtiler arasındadır. Bu belirtiler, okul çağında belirgin hale gelir, ancak erken çocukluk döneminde de bazı ipuçları verilebilir.
Disleksi yönetimi ve eğitimi, bireyin ihtiyaçlarına göre uyarlanmış özel eğitim yöntemleri ve stratejilerini içerir. Bu yöntemler arasında multisensory (çok duyusal) yaklaşımlar, özel okuma programları ve teknolojik destekler yer alır. Erken teşhis ve müdahale, disleksiye sahip bireylerin akademik ve sosyal başarılarını önemli ölçüde artırabilmektedir.
Disleksi, bireyin yaşamı boyunca süren bir durumdur, ancak uygun destek ve eğitimle bireyler bu zorlukların üstesinden gelebilirler. Ayrıca, disleksiye sahip birçok kişi yaratıcı düşünme, problem çözme ve büyük resim perspektifini görme gibi alanlarda üstün yetenekler gösterebilir. Bu nedenle, disleksi yalnızca bir zorluk değil, aynı zamanda farklı düşünme ve öğrenme yollarının bir örneği olarak da kabul edilmelidir.